نویسندگان:
-دکتر فائزه سادات عظیم زاده اردبیلی
-لیلی تقربی
چکیده
دوران کودکی یکی از مقاطع مهم زندگی هر انسانی است که در شکل گیری اساسی شخصیت وی تاثیر بسزایی دارداز این رو ارتباط داشتن با والدین و در کنار آنها بودن از ضروری ترین نیازهای کودک برای رسیدن به رشدی همه جانبه است.اما متاسفانه گاه به دلایل مختلفی از سوی والدین این امر مهم نادیده گرفته میشود. با توجه به این مطالب ضرورت شناسایی حق کودک بر بودن با والدین و بررسی همه جانبه آن برای ما ثابت می شودو از آنجایی که در حقوق ایران چنین حقی برای کودک در قالب دو نهاد حضانت و ملاقات، به رسمیت شناخته شده است؛ لزوم بررسی مبانی فقهی آن نیز احساس میگردد که مهمترین آنها قاعده لاضرر و لاحرج است. در خلال بحث اساسی ترین سوالاتی که در زمینه این حق برای ما مطرح میگرددوعبارت اند از جایگاه حق کودک بر بودن با والدین در نصوص دینی و کنوانسیون چگونه تبیین شده است همچنین قلمرو و مصادیق حق بودن با والدین در نظام حقوقی ایران و کنوانسیون چیست و در نهایت روشهای حمایتی قوانین ایران در استیفای حق کودک بر بودن با والدین چیست. روش تحقیق در این مقاله اسنادی -کتابخانه ای و نوع این تحقیق توصیفی تحلیلی می باشد .یافته های حاصل از این بررسی ها این است که ازمحورهای نیازمند تحول، «تکلیف» تلقی کردن ارتباط با کودک برای والدین است . همچنین در فقه امامیه براساس قواعد کار آمدی همچون لاضرار و لاحرج و نیز ادله حرمت قطع رحم و اصل اباحه ملاقات با ذویالحقوقین حق بودن کودک با والدین اثبات می گردد.همچنین در قانون جهت استیفای این حق از طریق دونهاد حضانت و ملاقات تا سن بلوغ کودک صورت می پذیرد.در مواد کنوانسیون کودک در مورد حضانت اطفال به طور خاص پرداخته نشده است.وتنها منافع آن ها مورد توجه قرار گرفته است که از کلمه «منافع کودک» آنچه معمولاً به ذهن متبادر میشود منافع مادی و دنیوی است که شامل مصالح عالی کودک بویژه غایات معنوی نمیشود.
بدون دیدگاه